چه در زندگی و چه در کار، آدم‌ها یا سخنران هستند یا انجام‌دهنده؛ و تفاوت‌های زیادی بین این دو وجود دارد.
– نتیجه: انجام‌دهنده نتیجه را قابل ارائه می‌داند. سخنران آن‌چه قابل ارائه باشد را نتیجه می‌بیند.
– ساده‌گویی: انجام‌دهنده‌ها ساده و قابل فهم صحبت می‌کنند. سخنران‌ها از پیچیده کردن و غلو کردن لذت می‌برند.
– دانش: انجام‌دهنده علاوه بر دانش نظری، دانسته‌های خود را از تجربیات عینی به دست می‌آورد. سخنران دانش خود را از خواندن تجربه‌های دیگران کسب می‌کند.
– حال و آینده: انجام‌دهنده دغدغه‌ٔ اولین قدم‌ها را دارد. سخنران نگران آینده است.
– کاغذبازی: انجام‌دهنده‌ها از پروسه‌های اداری و کاغذبازی بیزار هستند، سخنران کش دادن پروسه‌های اجرایی را راه فرار از اجرا می‌بیند.
– مسئولیت: انجام‌دهنده‌ها مسئولیت اشتباه را متوجه کسی نمی‌دانند. سخنران‌ها همیشه یک گوشهٔ کار را باز می‌گذارند تا اگر نتیجه‌ای حاصل نشد به آن متوسل شوند.
– تمرکز: انجام‌دهنده به تمام کردن کارها معتقد است و تمرکزش را در زمان‌بندی مشخص روی موضوعات معینی حفظ می‌کند. سخنران از پراکندگی کارها استقبال می‌کند.
– تصمیم‌گیری: انجام‌دهنده با تصمیم‌گیری بر مبنای اطلاعات ناقص راحت برخورد می‌کند. سخنران همیشه دنبال اطلاعات بیش‌تر برای یک تصمیم بی‌نقص می‌گردد.